میای بریم پارک

بچه ها از سر و کولش بالا می روند. موهایش را می کشند. گوشش را سخت فشار می دهند. بینشان دعوا درمی گیرد. می رود سوایشان کند. با دست های کوچک و سنگینشان سیلی بر گوشش می نوازند. بغضش را فرو می خورد. هیچ نمی گوید. تلفن زنگ می خورد. ایستاده جواب می دهد. بچه ها به دامنش آویزان می شوند و تلاش می کنند او را بنشانند تا گوشی را از دستش بگیرند. کمر دامنش را با یک دست محکم گرفته است. خانم همسایه می گوید: میای بریم پارک؟ این هیولا کوچولا دارن سر در میرن بیا بریم هم خودمون یه هوایی تازه کنیم هم اینا رو از قفس بیرون کنیم یکم از این حالت بیان بیرون. میای؟

صدای سرفه یکی از بچه ها گوشش را خراش می دهد. یاد حرف شوهرش می افتد: زن یه وخ بچه ها رو بیرون نبریا. اگه تو این اوضاع ویروسی داشته باشن و به مردم منتقل کنن حق الناسه. فرض کن اون غریبه ، پدر و مادر خودتن.

دامنش را قدری بالا می کشد و می گوید: تو این اوضاع بهتره شمام پارک نرین. بالاخره یه جوری موفق میشیم تو خونه سرگرمشون کنیم. شاید چند ساعتی با کلاغ پر یا با یه قل، دو قل یا با پر و پوچ یا داستان گویی بشه سرگرمشون کرد. بالاخره یه جوری موفق میشیم. شمام امتحان کن.

خداحافظی می کند. گوشی را می گذارد. یک تکه کاغذ برمی دارد. آن را گلوله می کند. گوشه اتاق می نشیند. بچه ها را دور خودش می نشاند. گلوله را درون مشتش پنهان می کند. بازی شروع می شود. بچه ها آرام می نشینند. به مشت او خیره می شوند.

ترس

اگر تیغ عالم بجنبد ز جای
نبرد رگی تا نخواهد خدای

 جسد یخ کرده و رنگ پریده روی تخت آرام گرفته بود. مرد کنار جسد ایستاد. خیره به او نگاه کرد. از جوان کنار دستی اش پرسید: «می شناسیش؟ برا چی مُرد؟ از ویروس کرونا؟»

جوان نگاهی سنگین به جسد و نگاهی به او انداخت. لبخندی زد. گفت:«زمان مرگش رسیده بود. ویروس فقط بهانه بود. شاید اگه جلو ترسشو می گرفت خدا کمی عمرش رو اضافه می کرد. اما خودت که بهتر میدونی ترس برادر مرگه»

جوان با قدرت، دست او را گرفت و گفت:«دیگه باید بدونی کارمون اینجا تموم شده و تو دیگه با این جسم کار نداری. باید دنبالم بیای تا برای ورود به دنیای جدید آماده بشی»

مرد ترسید. چشمانش نزدیک بود از حدقه بیرون بپرد. زبانش لکنت گرفت. به طرف جسد دست دراز کرد و گفت:«ی ...ع ...ن ... ی   ا...ی ... ن   م ... ن ... م؟»

عکس فرمانده

فرمانده را شهید کردند. مردم برای تشییع جنازه اش سر و دست شکاندند. جان دادند. عشق و علاقه و همراهیشان را با او به اثبات رساندند. همه یک صدا فریاد برآوردند:«انتقام، انتقام، #انتقام_سخت»

نباید ساکت می نشستند. فرمانده کم کسی نبود. مردم را از دل و جان دوست داشت. نمی خواست لحظه ای خواب بر آنان ناگوار گردد. حتی اگر لازم بود، برای آرامش و امنیت آنها از جانش می گذشت. تک تک مردم را مانند فرزندان خودش، مانند پدر و مادر خودش، مانند خواهر و برادر خودش دوست داشت.

از وسط جمعیت یکی پرسید:«وقتی مردم در خواب بودند، فرمانده کجا بود؟»

دیگری جواب داد:«برای حفظ امنیت ما جانش را در طبق اخلاص گذاشته و به پیشگاه الهی پیشکش کرد.»

خون مردم دوباره به جوش و خروش افتاد. با تمام تارهای حنجره فریاد زدند :« انتقام، انتقام، #انتقام_سخت»

رهبر دستور انتقام را صادر کرد. اما بدخواهان، مانع انتقام سخت شدند. تمام تلاششان را کردند تا از سختی انتقام بکاهند. ذهن مردم را منحرف کردند. ذهنی که فقط به انتقام فکر می کرد را با اتفاقات مختلف مشغول ساختند. مردم دیگر به انتقام فکر نمی کردند. در این بین بعضی از ساده اندیشان، نه، نه، فریب خوردگان، که برخیشان دنبال دانش هستند و اسمشان را می گذارند دانشجو، البته تأکید می کنم، برخی از آنها، عکس فرمانده را پاره کردند. اسم خودشان را دلسوز مردم و خونخواه حادثه هواپیما گذاشتند. بر ضد رهبر و نیروی امنیتی کشورشان شعار سر دادند. بهانه دست دشمن دادند. دشمن نیز با دلی شاد، به بهانه چنگ زد. ترورهایش را از سر گرفت. اما چون نیروی امنیتی کشور تضعیف شده بود. کسی دل و دماغ انتقام گرفتن نداشت.

همراه نبودن مردم و نمایندگان آنان که با نوک قلم مردم راهی مجلس و قوه مجریه کشور شده بودند با رأی و حرف رهبر، مانع اجرای درست فرمان های او می شد. دشمن از این نابسامانی پای می کوبید. نیروهایش را از سرتاسر دنیا به طرف کشور آنها گسیل داشت. هیچ راه فراری نداشتند. غافلگیر شدند. باور نمی کردند به این راحتی دشمن بتواند کشورشان را تسخیر کند. یا شاید فکر می کردند بعد از تسخیر کشورشان آنها به آزادی دلخواهشان خواهند رسید. از کرده خودشان غافل بودند. دشمن وارد دانشگاه شد. دختران جوان و زیبا را اسیر کرد و برای جهاد نکاح با خود برد. همان دخترانی که چند وقت پیش عکس فرمانده را پاره کردند و حتی آنهایی که ساکت ایستادند و به این کارشان اعتراض نکردند. همه را با خود بردند. مردانشان را هم به رگبار بستند.

کولبر

به خاطر درآوردن یک لقمه نان، مجبور بودند مسافت زیادی را پیاده بروند. اکثر مردم آن منطقه از طریق کولبری ارتزاق می کردند. به آنسوی مرزها چشم امید داشتند. دو برادر با هم، خوشحال و امیدوار حرکت کردند. به آن سوی مرزهای کشورشان رسیدند. با هزار التماس باری را تحویل گرفتند. به طرف شهرشان برگشتند. برف باریدن گرفت. رنگ و لعاب مسیرشان سفید شد. هوا سرد بود. آن ها لباس کافی نداشتند. سرمای گزنده به پاهایشان حمله کرد. سرما مثل یک مار خزنده از پاهای آزاد بالا رفت. تمام بدنش لرزیدن گرفت. پاهایش سست شد. آن ها را حس نمی کرد. صدای برخورد دندان هایش سکوت کوه را شکست. تعادلش را از دست داد. دیگر نمی توانست قدم از قدم بردارد. روی زمین افتاد. فرهاد سریع به طرفش برگشت. آزاد گفت:«دیگر نمی توانم بیایم. پاهایم حس ندارد.»

فرهاد اندکی فکر کرد. کتش را بیرون آورد. آن را روی شانه های برادر انداخت. به آزاد گفت:»اینجا کنار این تخته سنگ بنشین. قول می دهم خیلی زود برگردم. فقط مواظب باش خوابت نبرد.»

آزاد، کت برادرش را دورش پیچید. کنار بارها نشست. به فرهاد که از جلو دیدگانش دور می شد، خیره شد. با خودش مدام تکرار می کرد:«من نباید بخوابم.»

با محو شدن فرهاد صدای آزاد آرام و آرامتر شد. چشمانش روی هم رفت. سکوت کوه را در خود فرو برد. نه صدای آزاد، نه صدای خرد شدن برف ها زیر پای فرهاد، هیچ صدایی نمی آمد. فرهاد بدون کت، سرما را بیشتر احساس می کرد. سرما مغز استخوانش را می ترکاند. سوز سرما بر بدنش تازیانه می زد. تمام دست و صورتش سرخ شده بود. چشمانش سنگین شد. مدام می گفت:«فرهاد، تو نباید بخوابی. آزاد منتظرت است. تو باید برای نجاتش کمک ببری. اگر خوابت ببرد هر دو خواهید مرد.»

حس سرما چنان بر قلبش چنگ انداخت که تاب نیاورد. گوشه سنگی آرام نشست تا شاید انرژی دوباره بگیرد و به راهش ادامه دهد. اما سرما اجازه انرژی گرفتن به او نداد. قلبش را فشرد و به خوابی عمیق رفت. بعد از دیر کردن دو برادر، همه نگران در میان کوه ها دنبال آن دو گشتند. بعد از چند روز جستجو، جسد هر دو میان برف ها پیدا شد.

یک تیر و چند نشان

سمیه همراه مادرش به پایگاه بسیج رفتند. نزدیک غروب آفتاب جلسه تمام شد. مسجدی پشت پایگاه قرار داشت. مادر به سمیه گفت:«میایی به مسجد برویم و نماز اول وقت بخوانیم؟»

سمیه مِن و مِنّی کرد و گفت:«من وضو ندارم. این مسجد هم که وضوخانه ندارد.»

مادر به طرف فرمانده پایگاه رفت. از او اجازه گرفت تا آنجا وضو بگیرند. فرمانده اجازه داد. سمیه و مادرش وضو گرفتند و به مسجد رفتند. نماز تمام شد. همه مشغول تعقیبات شدند. سمیه منتظر نشسته بود تا تعقیبات نماز مادرش تمام شود. خانم مسن کنار سمیه بعد از تمام شدن نمازش دستان چروکیده اش را به طرف سمیه دراز کرد. سمیه دستانش را درون دست او قرار داد و به یکدیگر قبول باشد گفتند. پیرزن بدون مقدمه چینی به سمیه گفت:«چرا نماز وتیره نمی خوانی؟»

سمیه نمی دانست نماز وتیره چه نمازی است. مادرش تا آن روز درباره این نماز به او چیزی نگفته بود. اما اسم این نماز برایش آشنا بود. کمی فکر کرد و گفت:«منظورتان همان نماز وتر یک رکعتی نماز شب است؟»

پیرزن لبخندی زد و گفت:«نه جانم، این نماز دو رکعت است به صورت نشسته که نافله نماز عشا حساب می شود. بهتر است در رکعت اول بعد از حمد، سوره واقعه را و در رکعت دوم بعد از حمد سوره توحید را بخوانی. هر کس این نماز را بخواند و برای نماز شب بیدار نشود، ثواب نماز شب إن شاءالله برایش نوشته خواهد شد. علاوه بر اینکه هر مؤمن شایسته است هر روز صد آیه قرآن بخواند و با خواندن سوره واقعه و توحید در این نماز صد آیه در روز نیز خوانده می شود.»

تعقیبات نماز مادر تمام شد. وسایلش را جمع کرد. به سمیه گفت:«بلندشو برویم.»

سمیه از پیرزن تشکر و خداحافظی کرد. با مادرش از مسجد بیرون رفتند. سمیه جریان پیرزن را برای مادر تعریف کرد و درباره نماز وتیره از او پرسید. مادر گفت:«چه خانم مهربانی، دوست داشته است تو را هم در ثواب این نماز شرکت دهد. بله، درست گفته است. علاوه بر این خواندن سوره واقعه در شب ثواب بسیار دارد.»

هر شب سمیه به نماز وتیره فکر می کرد تا اینکه بالاخره عزمش را جزم کرد و برای اولین شب نماز وتیره را خواند. از آن شب به بعد تصمیم گرفت برای همیشه آن نماز را ترک نکند.

امام آمد

 

• شاه رفت. امام آمد. امام رفت. روح الله به ملکوت اعلی پیوست. تیتر روزنامه های چهل سال قبل را زیر و رو می کرد. خاطرات برایش تازه می شد. عکس های روزنامه ها را با دقت می دید. حالت چهره ها برایش جالب بود. عینکش را کمی بالا و پایین کرد. به خنده روی لبان مردم هنگام رفتن شاه خیره شد. با خود گفت:«حق داشتند بخندند. از دست ظلم شاه به تنگ آمده بودند. اما چرا قبل از اینکه امام شیرشان کند، موش بودند؟ درون خانه هایشان از ترس خزیده بودند و کام نمی گشودند؟»
• به عکس امام در حال پیاده شدن از هواپیما خیره شد. ابهت امام چشمانش را گرفت. گفت:«حقا که بزرگ مردی چون او با ایمانی غیر قابل نفوذ می توانست امام و رهبر مردم باشد. او بود که مردم را شیر کرد و از خانه ها بیرون کشید. مردمی که از ظلم به تنگ آمده بودند، پیشوایی ظلم ستیز و پا به کار می خواستند. او هم پای کار ایستاد. تبعید شد؛ اما خم به ابرو نیاورد. سختی کشید، اما مردم را رها نکرد. تا جان گرفتن انقلاب پا به پایشان راه رفت.»
• سیل جمعیت تابوتی روی دست داشتند. روی تابوت عمامه ای سیاه قرار داشت. آهی کشید. گفت:«دنیا جای ماندن نیست. همه باید بروند. یک روز هم نوبت ما می رسد. خدا برای هر کسی زمانی مشخص کرده است. اما امام با رفتنش داغی سنگین بر دل پیروانش گذاشت. آنها ماندند و انقلابی نوپا. بعضی خوب درخشیدند. نورشان عالم تاب شد و برخی سیاهی کارهایشان بر سر انقلاب سایه افکند. انتخاب های نا به جای مردم نگذاشت طعم شیرین انقلاب را کامل بچشند. انقلاب بزرگ شد. رشد کرد؛ اما سایه افکن ها نگذاشتند انقلاب تنومند شود. جلو نور را گرفتند.»